لسان الغیب مرا مشرک کرده است؟

مشرک شدن من گمانی است که پس از خواندن دو غزل از حافظ دوستی به من گوشزد کرد.

تعجب نکنید: دیشب در کتابخانه ای چشمم به دیوان حضرت حافظ اوفتاد. برداشتم دستی بر آن کشیده و سرپنجه سیاه شده از غبارم را به عیال نشان دادم که ببیند مهجوریت حافظ را در عصر مدرنیته برایش جالب بود.

دو غزل از حافظ را که مدتی است زمزمه می کنم و ابیاتی از آنها را فراموش کرده بودم جستم کمی آهسته و کمی هم با صدای بلند آنها خواندم واقعا لذت بخش بود.

ناخودآگاه غزلها که تمام شد گفتم صدق الله العلی العظیم/ دیوان حضرت حافظ را بستم و بوسه ای بر آن زدم و در کتابخانه قرار دادم.

آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به زطبیبان مدعی

باشد که از خزانه غیبم دواکنند

......

و غزل دیگر:

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش

این خرد خام به میخانه بر

تا می لعل اوردش خون به جوش

عفو الهی بکند کار خویش

مژده رحمت برساند سروش

و ......