آروغ های بد بو ....

خیابانهایی که در روزگار انتخاب شدن پر از جمعیت می شود و آدمهایی که بی پروا هرچه به دهانشان میآید می گویند.
حرف هایی که مثل آروق های پس از کلی پر خوری است، بدبو، بد صدا و زشت کننده صورت.
ادعا نمی کنم که آقای موسوی در سالهای نخست وزیری اش برده است و خروده است، اما در این روزها می توان ادعا کنم آقای موسوی وقتی ادعای دلسوزی برای مستضعفان می کند یادش رفته خانه کاخی را به یک هفتادم قیمت از دولت خریده و اکنون من از محاسبه قیمت درختهای ان خانه عاجزم.

ادعا نمی کردم موسوی دروغگوست ولی وقتی فهیمد خانم رهنورد با بی قانونی استاد یار شده است سعی کردم چشمم را ببندم.
ادعا نمی کردم موسوی عوامفریب است ولی وقتی او را دیدم که از صدا و سیما سوار پراید خارج شد باز هم به خودم گفتم آقای موسوی عوامفریب نیست.
ادعا نمی کردم موسوی بد اخلاق است چون دلم نمی خواست نخست وزیر زمان جنگ را اینچنین بشناسم.
وقتی او در برنامه ای که باید با کروبی مناظره کند تندخو و بی محابا با استناد به امار و ارقام دروغ یک فرد را دروغگو می نامد و بارها و بارها این کلمه را تکرار می کند؛ باور می کنم که میر حسین دچار یک آروغ بزرگ شده است.
آقای موسوی ریاست جمهوری اسلامی ایران برای شما لقمه بزرگی استغ اصلا به مزاقتان خوش نمی آید ببینید هنوز این لقمه را نخورده چگونه آروغ می زنیدف کمی صبر کنید تا خورده های قبلی هضم شود.
شما که بیست سال برای هضم آن صبر کردید گمان می کنم بتوانید بیت سال دیگر هم صبر کنید و پای بر پای بیاندازید.